На квартире родителей активиста «Маладога Фронта» Вадима Боровского в Дятлово прошел обыск. Как сообщалось в постановлении, подписанном прокурором, обыск проводится на основании того, что в городе появились наклейки “БОЙКОТ 2008!”.
Во время обыска милиционеры нашли около сотни наклеек "БОЙКОТ 2008!". Был задержан брат Вадима, Сергей Боровский, его отвезли в РОВД для дачи объяснений по поводу появления наклеек в Дятлово.
Около озера по улице Новогрудской найдена связка ключей. Ключи маленького размера. Потерявшего просьба указать количество ключей и наличие брелка. Писать в личку!
В белорусском местечке Дятлово состоялось перезахоронение врача партизанского отряда времен Второй мировой (Великой отечественной) войны Иехезкиеля Атласа, павшего в боях с нацистскими оккупантами. Командиром партизанского отряда, сражавшегося в районе Дятлово, также был еврей - Григорий Каплинский.
Доктор Атлас погиб в бою с нацистами в одном из белорусских лесных массивов и был захоронен на месте гибели. Белорусские власти приняли решение о перезахоронении его тела и переносе его могилы из леса в Дятлово, с намерением поставить на его могиле обелиск, достойный героя-партизана.
Почему лен стал неперспективной культурой
Это только чужой слух режет фраза: «Дворец закупил бельгийское оборудование». А на местном Дятловском льнозаводе, который располагается в поселке со столь царственным названием, заканчивают монтировать линию от европейских производителей. Грандиозность «дворцового переворота» покажет время, но в том, что производительность повысится, директор предприятия Игорь Калиновский не сомневается.
Кілямэтраў за 20 ад Дзятлава раптоўна перастаў працаваць “сотавік”. Пасьля, праўда, даведаўся, што “зон”, куды не даходзіць сыгнал, тут шмат — горад геаграфічна знаходзіцца ў міжгор’і. На маю прапанову патлумачыць зьяву тутэйшая прадстаўніца МТС Алена Пачабой прапанавала зьвярнуцца да яе кіраўніцтва... у Гародні. Бітую гадзіну бадзяўся па вуліцах 9-тысячнага гарадка — людзі беглі ад мікрафона, як ад чумы. Прычыны празьмернай абачлівасьці тутэйшых мне патлумачыў адзін дзятлаўчанін.
Спадар: “У нас вялікі адсотак працаздольных беспрацоўных — паўтары-дзьве сотні. А рэальна ў Дзятлаве можна працаваць толькі ў дзяржустановах. Прадпрымальнікі вельмі дробныя, неарганізаваныя — “мая хата з краю...”
Ад адной дзятлаўскай патрыёткі пачуў я і пратэст супраць крыўдных словаў на адрас землякоў:
Юргелевіч: “А хто гэта вам сказаў! Дзятлава не забіты горад, ён ня горшы за іншыя. І мы ж беларусы-“заходнікі”, як казаў Генрых Далідовіч...”
Так пачалася сустрэча з маёй калегай, Леанардай Юргелевіч. 37 гадоў яна рабіла ў мясцовай газэце “Перамога”. Да забароны афіцыйнага выхаду “Народнай волі” была яе ўласным карэспандэнтам. Цяпер, паводле яе словаў, “беспрацоўны дысыдэнт”. Выпусьціла праз “Вожык” кнігу гумарыстычных апавяданьняў, якую назвалі “літаратурнай жамчужынай”. Але, слухаючы гісторыі зь яе жыцьця, узгадваў Дастаеўскага — “найбольш сьмяюцца тыя, у каго душа баліць...”
Сёлета спаўняецца 75 гадоў з дня нараджэння В. М. Шымука. Мерапрыемства, прымеркаванае юбілею паэта, адбылося ў Дзятлаўскай раённай бібліятэцы. На ім прысутнічалі ўдзельнікі аб’яднанняў “Пралеска”, “Сучаснік”, “Сустрэча”.
На пачатку ўсіх прысутных павітала вядучая мерапрыемства Л. І. Шыцько. Яна адзначыла адметнасць лірыкі В. Шымука, падкрэсліла, што чытачоў цікавіць яго творчасць.
Сваімі ўспамінамі пра Віктара Шымука з прысутнымі падзяліўся А. Ю. Лях. Ён быў знаёмы з паэтам, раза з ім вучышся ў школе. Аляксандр Юльянавіч адзначыў, што Віктар Шымук пачаў пісаць вершы яшчэ ў шокльныя гады, будучы вучнем чацвёртага класа. І ўсё жыццё паэт пісаў толькі на беларускай, на матчынай мове.
Творчасць Віктара Шымука актыўна вывучаецца вучнямі гімназіі Дзятлава. Падчас мерапрыемства з дакладамі выступілі вучаніцы 10 “Б” і 10 “В” класаў гімназіі, якія расказалі пра асаблівасці лірыкі паэта, яе вобразнасць і тэматыку.
Кацярына Дораш засяродзіла ўвагу прысутных на вобразах малых рэк Дзятлаўшчыны ў вершах В. Шымука. Наталля Юранкова расказала пра саблівасці ваеннай тэматыкі лірыкі паэта. Даклад Кацярыны Кугура быў прысвечаны песеннасці лірыкі В. Шымука.
16 марта в Дятловском районе произошел удивительный случай. Трое неизвестных в камуфляжной одежде подъехали на автомашине “Ситроен” к реке Щаре в районе деревни Малая Воля Дятловского района, где стояли лодки. Подозвав к себе местного жителя, дом которого находился рядом с берегом, они представились работниками Государственной инспекции и поинтересовались: “Чьи лодки?” Затем на глазах пожилого человека под предлогом отсутствия регистрационных знаков на одной из лодок обрубили цепь, погрузили и увезли в неизвестном направлении.
Всебелорусский тур певицы Жанет в рамках акции в поддержку рождаемости в Республике Беларусь гордо шагает по стране. Артистка уже посетила Кобрин (10 февраля), Несвиж (16 февраля), Островец (22 февраля), Любань (24 февраля), Осиповичи (26 февраля), Слоним (28 февраля), Иваново (1 марта), Вороново (6 марта), Лиду (6 марта), Жабинку (9 марта), Жодино (12 марта), Барановичи (15 марта), Берёзу (18 марта), Вилейку (24 марта), Молодечно (25 марта), Копыль (27 марта), Старые Дороги (28 марта), Солигорск (30 марта), Белыничи (31 марта), планирует наведаться в Белоозерск (4 апреля), Щучин (6 апреля), Дятлово (12 апреля), Волковыск (14 апреля), Узда (16 апреля), Круглое (18 апреля), Дрогичин (23 апреля), Бобруйск (30 апреля), Пружаны (15 мая).
В течение 2008 года в рамках республиканского фестиваля "Мастера культуры - труженикам села" будут проведены концерты в Дятловском и Сморгонском районах. Вместе с этим эти же районы (как финансово слабые) получат музыкальное оборудование для сельских учереждений культуры. В прошлом году такие подарки получил Зельвенский район.
На мяжы Слонімскага і Дзятлаўскага раёнаў ёсць вёска Харабровічы. Шмат гадоў таму назад сюды прыехаў працаваць дырэктарам васьмігадовай школы педагог і слаўны чалавек Аляксандр Фёдаравіч Антончык.
З таго часу многае змянілася. Аляксандр Антончык ужо даўно на пенсіі: ён мае восемдзесят два гады. Закрылася школа, імкліва пусцее вёска, бо людзі выміраюць. Састарэлыя нямоглыя вяскоўцы асабліва маюць патрэбу ў дапамозе, падтрымцы. І ў першую чаргу яны атрымліваюць яе ад свайго старасты — Аляксандра Фёдаравіча Антончыка. Нядаўна ён адказаў на пытанні карэспандэнта “ГС”.
—Некалі мне даводзілася не раз бываць у Харабровічах. Гэта была прыгожая вёска, размешчаная ў маляўнічым месцы, непадалёку ад цэнтра калгаса — Войневічаў. Было шмат жыхароў, школа звінела дзіцячымі галасамі. А што цяпер у Харабровічах?
