Нягледзячы на тое, што для майго гіда і кіроўцы, краязнаўцы Міхася Бурачэўскага гэта быў другі прыезд у Горку, 35 км да вёскі ад райцэнтра Дзятлава мы адолелі толькі за гадзіну. Пры гэтым на скрыжаваньнях пясчаных дарог ня ўбачылі ўказальнікаў. Дый сама дарога была пустэльнай — гэта пасярод працоўнага дня. На палетках, што паабапал, убачылі воддаль хіба што старэнькага “Кірaўца”. Нічога дзіўнага, скажа мне пасьля мясцовая жыхарка.

Спадарыня: “У нас канец Дзятлаўскага раёна, далей Слонімскі. На ўскраіне нашай зямлі жывем...”

На мяжы Слонімскага і Дзятлаўскага раёнаў ёсць вёска Харабровічы. Шмат гадоў таму назад сюды прыехаў працаваць дырэктарам васьмігадовай школы педагог і слаўны чалавек Аляксандр Фёдаравіч Антончык.

З таго часу многае змянілася. Аляксандр Антончык ужо даўно на пенсіі: ён мае восемдзесят два гады. Закрылася школа, імкліва пусцее вёска, бо людзі выміраюць. Састарэлыя нямоглыя вяскоўцы асабліва маюць патрэбу ў дапамозе, падтрымцы. І ў першую чаргу яны атрымліваюць яе ад свайго старасты — Аляксандра Фёдаравіча Антончыка. Нядаўна ён адказаў на пытанні карэспандэнта “ГС”.
—Некалі мне даводзілася не раз бываць у Харабровічах. Гэта была прыгожая вёска, размешчаная ў маляўнічым месцы, непадалёку ад цэнтра калгаса — Войневічаў. Было шмат жыхароў, школа звінела дзіцячымі галасамі. А што цяпер у Харабровічах?

Нарэшце пабудавалі. Кажу нарэшце, бо будаўніцтва гэтае расцягнулася на дваццаць гадоў. Спачатку справа ішла добра. Узвялі сцены, зрабілі дах, уставілі вокны і дзверы, памяшканне атынкавалі. Словам, гатоўнасць складала 80 працэнтаў. Заставалася паслаць падлогу, падключыць ацяпленне. Але раптам работа спынілася: не стала грошай. Будынак пачаў развальвацца. Пацёк дах, бо так званае мяккае пакрыццё — своеасаблівы басейн над будынкам. Ліў дождж, раставаў снег, вада, сабраўшыся, шукала выйсця. І знаходзіла. Патокі яе хлынулі так, што пазмывалі атынкоўку на другім і першым паверхах. Пагнілі і павыляталі рамы ў вокнах, пабілася шкло. Папсаваліся дзверы. У некаторых месцах з-пад падмурка сталі расці кусты. Гэта было жудасна.