З блога Адама Глобуса.

Як яна далёка ад мяне, мая вёска. Тая вёска, дзе пражылі мае дзяды, прадзеды і прапрадзеды. Здавалася б, сеў ды паехаў, і праз якіх дзве-тры гадзіны ты ў вёсцы, ты ў сваёй Варакомшчыне. Не едзеш, адкладаеш, бо ніякай пільнай патрэбы адведаць вёску ў цябе няма, а ты жывеш актуальным і тэрміновым, неадкладным і выгодным. Якая патрэба ў адведванні старой вёскі, дзе ні дзеда ні бабы даўно няма? Ніякай відавочнай патрэбы няма, але ж нейкая сіла цягне цябе туды, нейкія галасы клічуць.

Сніцца яна табе часта. Сніцца яна кепска.

Нашёл статью, которая взволновала, заставила задуматься. Опубликована была недавно, но об этой истории слышу впервые.
Приведу текст статьи полностью...

— Ты, як прыйдзеш на яе сядзiбу, то гукай, можа, пачуе i выйдзе, а так не знойдзеш бедную ў тых разваленых хiбарах, — навучала знаёмая, калi даведалася, што я накiроўваюся да Галiны Якубоўскай.
Але гукаць не прыйшлося. Я дагнала Галiну Уладзiмiраўну на дарозе. Яна несла ў руках пакет з хлебам, а праз плячо была перакiнута торбачка з нейкай паклажай. Яе сядзiба адразу пры дарозе. Некалi была ў чыстым полi, а цяпер, як Дзятлава разбудавалася, то апынулася ў горадзе. Мiж пладовых дрэў размясцiлiся чатыры хiбары — адна страшнейшая за другую. Разваленая хата, склеп, паветка i хлеў. Я спрабавала здагадацца, куды ж накiроўваецца гаспадыня са сваёй паклажай, бо нi адну з гэтых будынiн нельга было прыстасаваць для чалавечага жылля. Яна запрасiла мяне ў паветку. Злепленая з дошак пабудова была настолькi дзiравая, што ў шчылiны мог пралезцi кулак. Цi варта казаць, як тут зiмой студзёна.

Нашёл материал о дятловчанине, со слов автора достаточно известной личности, а я об этом слышу впервые...

СЛЕД ГОРДАЙ ЗНІЧКІ
Міхась Казлоўскі

Чамусьці, калі я думаю пра ягоны лёс, то ўяўляю няспешна ідучым па вузенькай сцяжынцы сярод лагодных хваль каласістага жыта. Ідзе і светла ўсміхаецца роднаму небу, кучаравым аблачынкам, якія плывуць у таемную даль, ласкаваму ветрыку, што, як бы пацяшаючыся, ускудлачвае яго віхрастыя непаслухмяныя валасы. А вакол на многія кіламетры чутно вясёлае стракатанне конікаў між акіяна даспелых каласоў. Прыветліва ківаюць яму галоўкамі сіне-блакітныя валошкі, шчыра вітаюць бялявыя рамонкі. А ў вышыні бясконцую песню Радзімы спяваюць яму сціплыя птушкі беларускіх палёў. Лявон Мазура вяртаецца дадому. І ніяк не можа дайсці...